Kinderen zijn voor mij een enorme inspiratiebron. Dat is één van de redenen waarom ik ook graag help op de school van mijn kinderen. Ik leer ontzettend veel van ze en voer vaak hele bijzondere gesprekken. Hun nieuwsgierigheid, hun onbedwingbare behoefte om vragen te stellen en de manier waarop zij naar de wereld kijken is vaak puur en verrassend. Het gebeurt dus vaker dat hun kijk op de wereld onderdeel worden van mijn Blogs, zodat niet alleen ik maar ook anderen zich kunnen laten inspireren door de manier waarop kinderen naar de wereld kijken. Vandaag een verhaal over de kleine filosoof.
Er was eens
Er was eens een gezin, vader, Moeder en twee dochters. De dochters waren allebei heel verschillend. De ene dochter was heel gevoelig, had soms last van de energie van anderen en voelde zich af en toe boos en gefrustreerd. Ze dacht altijd heel diep na over de dingen, dat bezorgde haar ook een vol hoofd waar ze niet altijd raad mee wist. De andere, jongere, dochter was erg kritisch op zichzelf en vond het moeilijk wanneer ze zelf vond dat ze iets niet goed kon. Ze was dan boos op zichzelf en vond zichzelf een oen of een kluns en minder waard. Ze werkte heel hard en hoe ze ook haar best deed, ze vond nog steeds dat ze teveel tekortkomingen had. Ze vond het zelfs moeilijk om trots op zichzelf te zijn wanneer iets wel lukte.
Op een dag zat het gezin aan tafel. Meestal werd er honderduit gepraat over van alles en nog wat. Wat iedereen had beleefd, wat er goed en wat minder goed gegaan was. Maar deze dag was het anders. De oudste van de twee dochters, acht jaar, die altijd diep nadacht over de dingen, was wat stiller en staarde naar haar bord waar nog een paar stukjes wortel op waren blijven liggen.
“De wereld is één grote puzzel waarvan wij allemaal unieke puzzelstukjes zijn”
Opeens draaide ze zich naar haar moeder en zij ”Kijk mama, het zit zo”
“De wereld is eigenlijk één grote puzzel. Wij zijn allemaal een klein puzzelstukje van die grote puzzel. Wij zijn dus allemaal uniek. Er is niemand hetzelfde. Maar als alle puzzelstukjes hetzelfde zouden zijn past de puzzel niet in elkaar. Mijn zusje zegt vaak dat ze dingen niet goed kan en dat ze daardoor stom is. Het maakt haar verdrietig . Maar zij is een uniek puzzelstukje, ze is wie ze is, er is niemand zoals zij. Als ze niet zou zijn wie ze is zou ze niet in de puzzel passen”
Het inzicht
Haar mama vroeg haar hoe zij zo tot dit inzicht gekomen was. Of ze dit zelf had bedacht of misschien iets op school had geleerd.
Haar antwoord was verrassend maar eenvoudig. “ Ik keek naar een stukje wortel op mijn bord. Dat stukje was afgesneden van een hele wortel. En toen ik er naar zat te kijken dacht ik ineens. Er is op de hele wereld niet een zelfde stukje wortel dan dat er nu op mijn bord ligt. Dit worteltje is uniek, er is geen tweede van. Het past wel in de hele wortel. Waar het een stukje tekort komt past een stukje van een ander stukje wortel. Waar het een stukje over heeft vult het een gaatje in een ander stukje wortel. Samen vormen zij één geheel, en zo is het ook met de wereld.”
Het kleine zusje stond op om haar te knuffelen. En de mama zei “weet je……eigenlijk heb je wel gelijk” “Wat heb je daar goed over nagedacht”
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Tot Slot
Wat leren wij nu uit dit verhaal.
1. Hoe de vorm van een stuk wortel kan leiden tot een filosofie over hoe de wereld in elkaar zit.
2. Dat we allemaal uniek zijn
3. Dat iets minder goed kunnen niet betekent dat je waardeloos bent, maar dat jij een puzzelstukje met een andere vorm bent.
4. Er is altijd een stukje dat bij jou past.
5. Je hebt alle stukjes nodig om de puzzel compleet te krijgen, je bent dus altijd op een plek van toegevoegde waarde.
Ik ben ervan overtuigd, dat wanneer wij het kind in onszelf koesteren en af en toe eens met de blik van dat kind naar de wereld kijken, we tot mooie inzichten kunnen komen. Het stimuleert onze creativiteit en we kijken met meer eenvoud, nieuwsgierigheid en enthousiasme naar onszelf en anderen.
Tot zover, de kleine filosoof!