Vorige week was ik op de manege met onze twee dochters, die beide ieder week weer vol overgave aan hun paardrijles beginnen. Waar ik dan meestal al meegalopperend en dravend aan de rand van de bak zit. Voor de beelddenkers onder ons is het misschien goed om te weten dat ik daar niet letterlijk aan het mee draven en galopperen ben maar toch vooral meeleef met wat er gebeurt op die best wel grote pony’s. Af en toe zie ik verbeten gezichtjes of momenten waarin ze boven hun pony zweven omdat een voet uit de beugel is geraakt, of dat ze zich nog net vast kunnen houden aan de hals van hun pony om er niet af vallen. Meestal geschrokken maar met een trots gezicht weer echt gaan zitten en door gaan.
Ieder week een nieuwe uitdaging.
Eigenlijk weten ze dat ze iedere week een nieuwe uitdaging van hun rij juf krijgen en het grappige is dat, hoewel beiden niet blaken van zelfvertrouwen, ze iedere week de uitdaging aangaan en zich nooit afvragen of ze het wel zouden kunnen. Ze gaan er gewoon vol voor met alle risico’s van dien. Vorige week moest er een halve les zonder zadel gereden worden. Niets om je aan vast te houden, slechts een paar teugels om wat te sturen. Eerst vonden ze het een beetje spannend maar zo gauw ze in hun eigen balans zaten werden ze weer uitgedaagd een volgende grens te verleggen en in draf te gaan zonder zadel.
Balans in jezelf.
Wat mij zo trof en waarom ik de behoefte voelde om hierover te schrijven, is het beeld van al die kinderen die alleen op hun pony konden blijven zitten wanneer ze in hun eigen balans bleven en hun pony en zichzelf moesten vertrouwen. En dan vooral hoe het zelfvertrouwen van al die kinderen daar ter plekke groeide omdat ze hun angst overwonnen door het gewoon te doen.
Het heilige vuur.
In maart 2016 schreef ik mijn eerste blog die ging over één van onze dochters, toen 7, die zichzelf moeilijk kon motiveren op school maar die ineens gedreven en met rode wangen vurig bezig was aan het maken van een powerpoint presentatie. Inmiddels is ze 9 en al bedreven in Prezi. De kern van mijn betoog toen was dat motivatie vanzelf komt wanneer je aangesproken wordt op je kwaliteiten. En dat je kwaliteiten vaak liggen op het gebied waar jij het meeste plezier beleeft. Hoe bijzonder is dan de neiging van ons mensen om ons te willen ontwikkelen op de gebieden waar onze kwaliteiten niet liggen. Of willen wij ons op die punten ontwikkelen omdat anderen ons daar bekritiseren? Volgens mij mag duidelijk zijn dat ontwikkeling een stuk makkelijker gaat wanneer je het vuur in jezelf aanspreekt. Wanneer je doet wat je leuk vindt, ben je sneller gemotiveerd een uitdaging aan te gaan.
Groei door uitdaging.
Ik zie onze meiden groeien door de uitdagingen die ze iedere week weer aangaan. En dat doen ze omdat ze het met volle passie en overgave rijden. Het plezier is zoveel groter dan de angst om eraf te vallen. Ze groeien als ruiter maar ook als mens, zowel mentaal als emotioneel. En dat herken ik ook in mezelf. Sinds ik heb besloten dat ik niet langer wilde doen wat ik deed, maar dat ik wilde doen waar ik blij van word, ben ik gegroeid.
Waar ik voorheen ontzettend in de war kon raken van kritiek of gedrag van anderen, en absoluut geen fouten wilde maken, grijp ik die dingen nu aan om mezelf te ontwikkelen.
Waarom dat nu wel lukt? Omdat ik mezelf de volgende vragen stel.
• Doe ik wat ik leuk vind?
• Ben ik in balans?
• Vertrouw ik op mezelf?
• Vertrouw ik op de ander?
Als deze dingen kloppen staat niets mij in de weg om volledig op te gaan in wat ik aan het doen ben en me niet druk te maken over wat er allemaal fout kan gaan. Lukt het jou niet om de uitdaging aan te gaan omdat je teveel angst ervaart?
Ga dan bij jezelf eens na welke van de vier vragen voor jou relevant is.
Ik wens je veel plezier bij de volgende uitdaging!