Stilstand is achteruitgang hoor ik vaak. Ben benieuwd wie dat bedacht heeft. Ik zie dagelijks mensen rennen tot ze erbij neer vallen. Maar waarom rennen ze en blijven ze rennen? Is het de angst om ingehaald te worden, door je concurrent, door nieuwe ontwikkelingen, door besluiten die genomen worden buiten jouw invloedssfeer, door het leven? Of is het de angst om stil te staan bij jezelf en de acceptatie van jezelf?
Belemmeringen.
Stil staan voelt voor veel mensen als een belemmering. Het niet vooruitkomen, het geduld dat op de proef gesteld wordt. We hebben doorgaans ( vaak ook de leidinggevenden onder ons) grote moeite met mensen die niet in beweging komen. Het lijkt of zij zich verzetten tegen verandering en ontwikkeling. De neiging bestaat soms om ze mee te willen sleuren, te pushen of ze juist te ontwijken of weg te sturen. Het niet in beweging komen wordt gezien als onvermogen, starheid of weerstand.
Maar een groot gedeelte van de mensen die te maken krijgen met verandering weet gewoon niet waar ze naartoe willen bewegen. De wereld raast maar door en we razen mee zonder erbij stil te staan wat we zelf graag willen. Om tot volle bloei te komen heb je stilstand nodig. In de natuur is dat niet anders. In de winter ligt alles stil om vervolgens in de lente weer in beweging te komen. Volle bloei in de zomer om dan weer af te bouwen in de herfst.
Stilstand is nodig om te bezinnen. Wie ben ik, wat zijn mijn wensen, hoe kom ik daar? Tijd om moed en energie te verzamelen en een plan te maken. Je angsten en twijfels te onderzoeken.
Het is oké om het even niet te weten.
En soms weet je het even niet en laat je het leven gewoon even aan je voorbij razen. Dat betekent niet perse dat jij achteruit loopt, de rest rent alleen vooruit. Stilstand lijkt achteruitgang maar dat is het niet. We zouden iedereen die altijd maar vooruit wil eens moeten vragen om stil te staan. Wat zou je dan onder ogen moeten zien?
In mijn geval is het de afgelopen periode waarin de wereld even stil stond duidelijk geworden dat ik mijn hele leven al teveel bezig ben met iets te betekenen. Ik wil de wereld verbeteren omdat ik het idee heb dat mijn leven zin moet hebben voor het grote geheel. “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde”dat is zo ongeveer mijn motto. Afgelopen tijd heb ik in alle stilte onderzocht voor wie ik dat deed en waarom. En mezelf de vraag gesteld of mijn leven ook geslaagd zou kunnen zijn zonder dat ik iets wezenlijks veranderd zou hebben.
Help ik sta stil.
Ondertussen dacht ik, ojee…….ik moet nodig weer eens aan mijn eigen ontwikkeling werken. Want ja…..als coach moet je ook vooral steeds jezelf ontwikkelen, reflecteren, nieuwe dingen leren, blijven leren, opleidingen, cursussen, trainingen volgen. We moeten niet stil staan toch? Maar hoe zit dat dan? Want de afgelopen periode heeft mij rust, evenwicht en inzichten gebracht en ook nieuwe vragen waarop ik het antwoord nog even niet weet.
Stil staan is dus een mooie manier om eens tijd te hebben te kijken naar hoe het leven zich ontvouwt en te zie welke wegen er voor je open liggen. En het maakt niet uit welke weg je kiest of hoe snel je gaat. En ook al ben je nog even te ver weg om het te kunnen zien, je komt uiteindelijk toch op je bestemming.