Laatst kreeg onze oudste dochter van iemand de vraag wat haar meest kostbare bezit was. Haar antwoord verraste en ontroerde me tegelijk. “Mijn herinneringen” was haar overtuigende en besliste antwoord. Ze kon niet goed uitleggen waarom ze die dan het kostbaarst vond, ze is nog maar 10, maar wel dat ze die altijd bij haar droeg en dat het haar leven vulde met mooie dingen.
Wat een verrassing.
Niet het gegeven op zich maar wel dat dit kennelijk voor kinderen net zo geld als voor ons volwassenen, alhoewel het soms lijkt alsof dat niet zo is. In de huidige maatschappij ervaar ik om mij heen, toch een redelijke drang tot het vergaren van bezit, en dan bedoel ik materieel bezit. En ook onze kinderen lopen door de winkel en vragen me wel meer dan één keer of ze iets mogen of laten weten dat ze iets graag willen.
Bezit is vluchtig.
Het plezier is doorgaans snel af van nieuwe dingen. Simpelweg omdat die nieuwe dingen alweer gewoon zijn geworden en onze aandacht alweer uitgaat naar nog meer nieuwe dingen. Stel dat je in staat bent een nieuwe en grotere auto te kopen. Ik heb wel één keer in mijn leven dat genoegen gehad. Na een maand was deze nieuwe auto eigenlijk net zo gewoon als iedere tweedehandse auto die ik tot dan toe had gekocht.
Herinneringen neem je mee.
Nu hebben wij een ander huis gekocht en hoewel iedereen blij is in het gezin zijn er toch ook dubbele gevoelens. De ene kant is het uitkijken naar een fijne nieuwe plek waar we als gezin mooie nieuwe herinneringen kunnen maken. De anderen kant is het feit dat we de plek verlaten waar we gelukkig waren en waar onze kinderen geboren zijn. Zoals ook weer de oudste zei “IK woon hier al mijn hele leven en het is zo’n fijn huis. Het is best lastig om het achter te laten”. Maar hé, we nemen onze herinneringen mee zei ik tegen haar.
Herinneringen die je deelt.
Af en toe krijg ik eens een berichtje van familie, een goede vriend of vriendin, die ergens is waar we ooit samen waren met de vraag “ Weet je nog? ” De mooiste herinneringen die we hebben zijn die herinneringen die we delen met anderen. Die ons helpen om in gedachten terug te keren naar die tijd of dat moment. Die momenten die je in gedachten dan weer even opnieuw beleeft, en meestal mooier en beter dan toen je het echt beleefde. Die helemaal fijn zijn wanneer de ander er niet meer is. En dat dan automatisch je herinneringen aan minder mooie momenten een soort van verwijderd worden uit je systeem. Of dat minder mooie herinneringen toch ineens ook mooie herinneringen zijn.
Waarom schrijf ik dit.
Omdat ik de behoefte heb me uit te spreken over hetgeen mijn leven vult en de moeite waard maakt om te leven. Het zijn de mensen waar ik van houd, de plekken waar ik ben geweest en de herinneringen die we samen hebben gemaakt. Dat is hetgeen waar ik, nu ik bijna vijftig ben, met een gevoel van dankbaarheid op terug kijk. Omdat ik inmiddels ervaar dat dankbaarheid een veel fijner gevoel is dan ontevredenheid over , wat is geweest, over wat er niet is of over mezelf. En omdat ik trots ben op het feit dat onze kinderen in de huidige maatschappij, op hun leeftijd, al in staat zijn om zich dankbaar te voelen over het leven dat zij tot nu toe al hebben geleid. Zoals onze jongste af en toe zegt. Ik ben echt een geluksvogel! Dan voel ik mij dankbaar.
Heb ik dan geen dromen meer?
Ja hoor, nog heel veel. Maar die dromen moeten nog geleefd worden. En ieder moment dat ik in het nu ben, met de mensen van wie ik houd direct een fijn gevoel en dito herinnering bijschrijven in mijn geheugen.
“The best things in life are the people you love, the places you’ve seen and the memories you made along the way.”