Hoe vaker ik in de natuur ben, en dat is tegenwoordig vaak met onze jonge pup, des te minder drive ik voel om op zoek te gaan naar nieuwe klanten. Corona zorgt ervoor dat alles al een hele tijd stil staat. En dat stil staan zorgt ervoor dat ik steeds meer rust vind. Dat ik steeds minder op jacht ben naar status, erkenning en succes. Wilde ik voorheen nog op een podium staan om anderen te inspireren, kom ik nu in deze stilstand tot de ontdekking dat er nog een onvervuld verlangen in mij leeft.
Een onvervuld verlangen.
Dat zich ontkiemt diep in mij en dat de cirkel rond maakt. De cirkel van mijn leven wel te verstaan. Want net als vele met mij ben ik vroeger erg gepest op school. Werd buitengesloten, bedreigd en gekleineerd. En omdat ik van nature iemand ben die verbinding zoekt, kwam het niet in me op me daartegen te verweren. Sterker nog, ik maakte mijn eigen waarde afhankelijk van de erkenning van anderen. En omdat die erkenning uitbleef nestelde zich de overtuiging in mij dat ik de moeite niet waard was.
Nu ben ik volwassen. Heb zelf kinderen en meer levenservaring. Ik kan nu wat objectiever kijken naar mijn eigen verleden. Maar toch……………
Er zijn zo ongelofelijk veel mensen met hetzelfde verhaal.
En zo veel tieners die het niet meer zien zitten om deze reden. Het is niet hun tekortkoming, het is de tekortkoming van de hele maatschappij. Maar het stadium waarin je dat kunt zien, zullen zij nooit bereiken omdat de weg ernaartoe te zwaar en te moeilijk is. Vaker hebben zij zichzelf al verlaten en proberen iemand anders te zijn. Met als gevolg dat zij zich eenzaam en overbodig voelen. En de pestkop in kwestie voelt zich machtig en in controll, en heeft helaas ook volgers. En daardoor is hij of zij iemand, krijgt erkenning, doet ertoe. Tenminste, dat is de gedachte.
Mijn verlangen heeft hiermee te maken. Om hierin iets te betekenen. En dan wel preventief, aan de voorkant van het proces. Ik geloof er namelijk heilig in dat een mens dat zich goed voelt over zichzelf en zichzelf kan accepteren zoals die is, geen reden heeft om een ander mens buiten te sluiten of te kleineren. De meeste oordelen over anderen beginnen bij oordelen over jezelf.
Een mens bekritiseert anderen.
Om zichzelf beter te voelen. Wanneer ik mezelf hoor zeggen dat iedereen tegenwoordig maar op social media roept hoe geweldig ze zijn. Dan zeg ik eigenlijk impliciet dat ik zelf beter ben doordat ik dat niet doe. Het zit nu eenmaal in ons om ons beter te willen voelen dan de rest. Want de beste krijgen de meeste klanten, het meeste succes en de meeste erkenning, dus….
Hoe meer ik in de natuur ben, des te meer dringt zich mijn onvervuld verlangen aan me op. Ik weet alleen nog helemaal niet hoe ik daar kom. Hoe ik ervoor kan zorgen dat ik met kinderen aan het werk ga, om ze op een leuke manier te leren om zichzelf te accepteren, met interesse en verwondering naar anderen te kijken. Zodat er geen noodzaak meer is om anderen buiten te sluiten of te kleineren.
Mijn geloof.
Ik geloof er ook in dat een mens weerbaarder is wanneer die zichzelf kan accepteren als een waardevol mens. Een mens die verbinding zoekt zonder afhankelijkheid. Een mens die durft te staan voor zichzelf en de eigen waardes. Die kan reflecteren zonder zich waardeloos te voelen. Want wie zichzelf lief heeft accepteert niet dat iemand anders hem of haar kleineert of buiten sluit.
Onze toekomstige leiders.
Kinderen zijn de leiders van de toekomst. Laten we ervoor zorgen alle kinderen dat in zichzelf ontdekken. Hun eigen authentieke leiderschap. Laten we ze stimuleren om geen oordelen te ontwikkelen maar hun nieuwsgierigheid en verwondering te behouden. Wij, volwassenen, hebben daar een grote voorbeeldrol in. Want wij leven onze kinderen voor. En door hen te beoordelen leren wij ze om anderen te beoordelen.
Want een gedeelte van ons ouders hoopt stiekem toch echt dat onze kinderen dokters of advocaten worden, dat ze een verschil gaan maken in de wereld. Dat verschil begint echter op het schoolplein. Dat verschil maak je door jezelf en de ander te accepteren en vragen te stellen vanuit verwondering en nieuwsgierigheid.
Kinderen zijn de leiders van de toekomst, ik wil ze graag helpen om dat leiderschap te ontwikkelen. Zodat ze zich niet meer groot of klein hoeven te voelen maar waardevol.
Nu alleen nog een manier vinden om daar te komen.