Ik hoor het mensen best vaak zeggen, “ik voel me een roepende in de woestijn”. In dit geval betreft het mensen die zich binnen een organisatie niet gehoord voelen. De uitdrukking roepende in de woestijn komt uit de bijbel. In Johannes 1:23 zegt Johannes de Doper: ”ik ben de stem van één die roept in de woestijn: Maak de weg van de Heere recht”. Feitelijk roept hij de mensen op om in god te geloven. Met de uitdrukking, een roepende in de woestijn, bedoelen we dan dat er naar iemand met een goede boodschap slecht tot niet geluisterd wordt. Dat is de tragiek van de mens. Hetgeen waarvan wij vinden dat het er werkelijk toe doet wordt niet gehoord. Johannes werd uiteindelijk onthoofd. In organisaties merk ik vaak dat men op de één of andere manier al dan niet vrijwillig, de organisatie verlaat.
Gelijk hebben of gelijk krijgen.
Nu heb ik me zelf vaak, heel vaak een roepende in de woestijn gevoeld. En ik vermoed dat ik niet de enige ben. Ik weet nog dat ik me in die periode erg opwond over het feit dat er niemand luisterde naar hetgeen waarvan ik dacht dat er naar geluisterd moest worden. Sterker nog, meestal kwam er een moment dat bleek dat ik gelijk had. Iemand zei ooit eens tegen me: “Gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen”. En ik begreep daar niets van.
Bewustwording.
Nu, een aantal jaren , coachsessies, opleidingen en ontwikkelingen later verbaas ik mijzelf vaak over de stelligheid waarmee sommigen hun waarheid verkondigen. Hun geloof belijden, niet in bijbelse zin, maar vanuit hetgeen dat zij geloven dat waar is. Maar…….er is natuurlijk helemaal niet één waarheid toch? En zeg nu zelf, ben jij geneigd te luisteren naar iemand die zo vol is van zijn eigen ideeën dat hij of zij geen enkele ruimte heeft om te luisteren naar de ideeën die een ander erover heeft? Eigenlijk zijn bijna alle roependen in de woestijn zelfbenoemde visionairs, die al dan niet terecht waarschuwen voor gevaren die door de buitenwereld niet serieus genomen worden. De roepende in de woestijn voelt zich dan ook niet serieus genomen ondanks zijn goed bedoelingen. Waar of niet? De woestijnratten onder ons weten het antwoord. In ieder geval ben ik me in de loop der tijd steeds meer bewust geworden van de stelligheid waarmee ik mijn eigen waarheid verkondigde.
Ervaar de stilte.
Maar hoe zou je nu van een roepende in de woestijn kunnen veranderen naar een coach, inspirator, expert, adviseur of professional? Het antwoord is nog simpeler dan je denkt en tegelijk ook lastig uit te voeren weet ik uit ervaring.Het enig dat je hoeft te doen: “Luisteren en vragen stellen”.
Nou dat is mooi hoor ik je zeggen, dat kan ik! Maar voordat je het weet ben je met je vragen een soort kruisverhoor aan het afnemen waarin je die ander probeert te laten voelen, horen, zeggen; “Je hebt gelijk”.
Het gaat in dit geval om vragen vanuit nieuwsgierigheid, zonder oordeel. Geen vragen die je de mogelijkheid geven om andermans onvermogen aan te tonen maar vragen om te begrijpen. En misschien overbodig: “luisteren doe je met je oren en niet met je mond”. De roepende, is met alle goede intenties, gewend de stilte te vullen met zijn mond. Maar wat als je de stilte gebruikt om de informatie te verwerken die je net hebt gekregen? Dat je je zintuigen open zet om te ervaren wat er is in die stilte. Het voelt ongemakkelijk en het lukt niet meteen, voordat je het weet zit je toch weer in je eigen gedragspatroon. Maar………oefening baart kunst. Echt, het is te leren.
Eigen ervaring is goud waard.
Als ik nu een hele tijd later nadenk over mijn eigen tijd als roepende in de woestijn dan kan ik er met een glimlach aan terug denken. Want waarom stond ik eigenlijk zo te roepen. Ik wilde gezien en serieus genomen worden. Ik wilde ertoe doen, van toegevoegde waarde zijn. Ik wilde bewijzen dat ik slim genoeg was, dat ik dingen scherp zie. En eigenlijk is daar niets mis mee maar het effect van mijn roepen was precies het tegenovergestelde. Pas toen ik ging luisteren en moeite deed de ander te begrijpen, werd ik serieus genomen.
Een ding is er sindsdien niet veranderd. Ik heb het nog steeds vaak bij het rechte eind, maar nu maakt het me eigenlijk niet meer uit.