Een jaar geleden schreef ik mijn laatste blog, die ging over samenwerken. Het was de laatste van een reeks van 6 jaar lang iedere maand schrijven over hetgeen mij bezig hield. Schrijven over ervaringen die ik opdeed. Over inzichten die ik had en met de wereld wilde delen. Over hoe ik soms met verbazing naar onze samenleving kijk, en hoe mensen hun vrijheid van mening uiten, net als ikzelf. Wetend dat er altijd meer dan één waarheid is. Afhankelijk van welk perspectief je hebt.
Mijn perspectief is Roze.
Altijd , of in ieder geval bijna altijd heb ik mijn roze bril op. Die roze bril staat voor positiviteit en nuance. Kijken met ogen van begrip, menselijkheid en empathie. Wat ik deel is hetgeen ik zie door mijn bril. En daarmee hoop ik iets te delen wat motiveert of inspireert. Laatst vroeg mij iemand of ik dan nooit eens boos, teleurgesteld, gefrustreerd of geïrriteerd ben. Waarop ik natuurlijk moest bekennen dat dit echt wel het geval is. Maar…….ik kies bewust over wat ik daarmee doe.
Wat ik daarmee doe?
Wanneer ik deze gevoelens heb probeer ik meestal eerst te bezinnen. Na te denken over wat hetgeen is dat mij zo raakt dat ik er boos, teleurgesteld , gefrustreerd of geïrriteerd door word. Heel vaak is dat de negativiteit en het oordeel waarmee mensen hun mening ventileren over een situatie of persoon. Het idee dat onze vrijheid van meningsuiting als een soort vrijbrief gehanteerd wordt om alles en iedereen met de grond gelijk te maken wanneer we vanuit een ander perspectief kijken en daarmee een andere mening zijn toegedaan.
Het raakt mij dat we onze vrijheid van meningsuiting gebruiken om anderen in de categorie fout in te delen en onszelf in de categorie goed. En dit allemaal vaak zonder de context te kennen of iemand eerst zelf te vragen vanuit welk perspectief, waarde of door welke bril hij of zij de wereld ziet.
De beroepsgroep Coaches.
Wat ik ook soms lastig vind is het aantal meningen dat over de beroepsgroep coaches geventileerd wordt. Er zijn goede en slechte coaches, ongetwijfeld. Maar wat is dan goed en wat is dan slecht? En wat zorgt er nu voor dat deze beroepsgroep zo vaak kritisch bekeken wordt? Je hebt ook goede en slechte kappers, artsen, automonteurs, zorgverleners, kunstenaars, psychiaters, bouwvakkers, banketbakkers, onderwijzers etc………
Ik kan als coach vakgericht opgeleid, en gecertificeerd zijn, evidence based werken, wetenschappelijke taal gebruiken en met twee voeten op de grond staan. Kennis hebben over specifieke methodieken en werkwijzen, en deze ook inzetten. Uiteindelijk is het grootste gedeelte van het succes van een coachtraject afhankelijk van jouw vaardigheid als coach om met je hart open te luisteren, niet te oordelen en de juiste vragen te stellen. Nog een cruciale factor voor succes is de kwaliteit van de coachrelatie en de motivatie van de coachee om te willen veranderen.
En dat is per moment verschillend en persoonlijk. Je zult mij nooit kunnen betrappen op een mening over iets of iemand waarmee ik zelf geen ervaring heb. En zelfs al heb ik die ervaring dan zal ik toch vooral over de positieve ervaringen schrijven. Of het positieve dat ik eruit gehaald heb.
En toch doet het iets met me.
Ik ben me steeds volledig bewust van het feit dat ik onder een vergrootglas lig en dat mensen een mening hebben over hetgeen ik doe en waarmee ik geld verdien. Ik hoor collega’s zeggen “Trek het je niet aan” of “Wie de schoen past trekt hem aan”. Maar ik merk dat het me remt, dat ik me door al die meningen en uitingen in de media soms belemmerd voel om te zeggen dat ik coach ben. Ja ik weet dat ik opgeleid ben, me door ontwikkel, mensen op het juiste moment doorverwijs naar therapeuten of psychologen, nee zeg als ik merk dat iemand gebrek heeft aan motivatie, of nee zeg tegen opdrachten waar ik de expertise niet voor heb. Maar toch…..
Het is niet erg om jezelf af en toe in twijfel te trekken.
Zeker niet wanneer je met mensen werkt. Maar we vergeten soms dat een mens ook zelf kan bepalen wie hem of haar verder kan helpen in zijn of haar ontwikkeling. Als ik daar het positieve uit haal dan kan ik zeggen dat gezonde twijfel over en een kritische blik naar jezelf er voor kan zorgen dat je scherp blijft op hetgeen je wilt, kunt en doet. En dat het je uitnodigt om jezelf steeds te blijven ontwikkelen. De reden dat ik een jaar geleden stopte met het schrijven van een Blog had daarmee te maken. Dat ik gewoon de inspiratie even niet had om nog iets toe te voegen aan alles wat al gezegd en geschreven wordt. Het gevoel dat ik mezelf steeds in de etalage aan het zetten was en daar ineens weerstand op voelde. Maar ook het feit dat ik de tijd wilde nemen om zelf te groeien en me te ontwikkelen in mijn vak.
De roze bril is terug.
Inmiddels heb ik het coachen met mijn paarden aan mijn diensten kunnen toevoegen na een jaar opleiding . De nieuwe ervaringen die ik opdoe in mijn werk en leven gaan nu weer een plekje krijgen in mijn maandelijkse schrijfsels. Het leven en de wereld door een roze bril. Waarvan ik hoop dat anderen hem af en toe ook eens opzetten. De wereld wordt er in ieder geval een stuk vriendelijker van.
Voor wie het leuk vind staan al mijn blogs onder het kopje inspiratie.