“Later als ik dood en wil ik een ander leven”
~ Stef Bos ~
Ik was bij een voorstelling van zijn theatertour dat heette dichterbij de kern. De kern, het wezenlijke, hetgeen ertoe doet. Ik denk dat hij in de teksten van zijn liedjes woorden geeft aan hetgeen ons in meerder of soms mindere mate bezig houdt. Waarom deze zin mij raakte? Ten eerste omdat ik het dapper vind om een lied te schrijven met een titel die letterlijk de dood benoemd, meestal blijven wij daar het liefst ver van. Ten tweede omdat het voor mij de kern beschrijft van wat wij mensen te doen hebben. Het leven leven dat wij zouden willen leven en dat recht doet aan wie wij zijn.
Inzicht.
Alweer een heel aantal jaren geleden, 15 om precies te zijn, was ik op een trainingsweekend.
Een van mijn beste vrienden was net overleden, een boom van een vent, maar 31 jaar geworden. Mijn relatie was net op de klippen gelopen. Ik zat met een kinderwens die niet vervuld werd en had het gevoel dat ik geen regie had op mijn eigen leven.
Het overlijden van deze vriend was een enorme schok, maar ik wilde dat hij niet voor niets was dood gegaan. Ik wilde er iets uithalen zodat hij voor altijd voort zou leven in de rest van mijn leven. We hadden nog veel gesprekken gehad die gingen over de wezenlijke dingen in het leven, en hij moest aan het eind van het zijne nog veel oplossen met zichzelf en anderen om het leven lost te kunnen laten. Zijn overlijden en de gesprekken die we hadden brachten mij tot de gedachte “als ik morgen dood ga, dan wil ik dat ik goed terug kan kijken op mijn leven”.
Leven uit vrije wil.
Ik volgde een weekend training Avatar. Het moest me bewust maken van mijn onbewuste overtuigingen, de gedachten die ik stiekem in mezelf met me meedroeg en van waaruit ik de dingen deed. Een van de opdrachten die ik moest doen was het ontwerpen van mijn eigen grafsteen. Die vraag gaf mij enorm veel inzichten in hoe ik mijn leven tot dan toe had geleid. Me voortdurend aanpassend aan alle verwachtingen waar ik aan wilde voldoen, verantwoordelijkheid nemend voor alles en iedereen, behalve voor mezelf, en het gevoel dat ik de moeite niet waard was. Het was een behoorlijk schok, dit inzicht.
Na het weekend heb ik mezelf drie dagen opgesloten om hiervan te bekomen. Drie dagen waarin ik mezelf toch vooral ontzettend naar en zielig voelde, enorme zelfmedelijden, drie emmers tranen opgedweild………..maar het leven gaat door.
Hoe verder.
Ik moet zeggen……..het lijkt erop dat die periode de ommekeer was in mijn leven. Ik realiseerde dat niemand hieraan iets kon veranderen behalve ik zelf. Nu 15 jaar later kan ik nog steeds rijkdom voelen over die ervaring. Nee…….mijn vriend is niet voor niets dood gegaan. Hij heeft mij daarmee het leven terug gegeven dat ik zelf wilde vanuit wie ik ben en wat er voor mij toe doet. En precies dat gevoel stroomde door mij heen toen ik daar zat te luisteren naar dat lied. Vandaag heb ik een leven waarin ik tegenslag ken maar zelf de regie voer en me, succesvol, positief en gelukkig voel. Een leven waarin ik er zelf ook toe doe, waarin ik besluiten neem vanuit wie ik ben en wat ik belangrijk vindt.
De vraag “hoe wil je terug kijken op je leven als je dood bent?”’ is nog altijd actueel. Ik gebruik hem in trainingen en coachingssessies. Gewoon om dat het precies de kern raakt. Leef je het even zoals jij dat zou willen? En zoniet, welk leven zou je dan willen? Hoe wil je dat anderen zich jouw herinneren? Wat bepaald of jouw leven geslaagd is? Wat doet er echt toe?
Die ene vraag geeft vaak zoveel inzichten, en waarom wachten, je kunt op ieder moment besluiten het leven te leven dat je wilt.
“Later als ik dood ben, en ik niets meer kan verliezen”
~ Stef Bos ~
Welk leven leef jij nu? En hoe zou jij willen terugkijken op jouw leven?
