In september 2018 begon ik aan een opleiding familieopstellingen, Ik wilde mijn kennis en vaardigheden als coach uitbreiden met het systemisch werken. Nu is het bij een opleiding in mijn vak altijd zo dat een gedeelte ervan bestaat uit het zelf ondergaan van de methode waar je over leert. Zo kwam ik er achter waar mijn koppigheid vandaan komt, hoe sensitief ik ben voor de gevoelens van anderen en waar mijn neiging vandaan komt om verantwoordelijkheden over te nemen.
Waarom familie opstellingen
Het doen van familieopstellingen is een fantastische manier om er achter te komen hoe en wat je allemaal mee torst uit je eigen familie. Ik gebruik dit vooral ook in individuele coachvraagstukken. Ik heb er voor gekozen zelf geen opstellingen te begeleiden. Simpelweg omdat ik met mijn sensitieve aard heel veel last kan hebben van de processen die in zo’n systeem bestaan. In sommige gevallen kunnen mensen ontdekkingen doen in hun familiesysteem die heftig zijn. Vaak levert het wel veel op aan inzicht en kan het een mooie start zijn van een verandering.
Opstelling met paarden.
Tijdens deze opleiding hadden wij ook een opleidingsdag met paarden. Het is fantastisch om te zien en ondergaan hoe een dergelijk sensitief dier je iets kan leren over jezelf . Een taal zonder woorden, op een ander niveau. De taal van energie en body language. En wat ik leerde en ervoer was dat het voor mij heel fijn is om met dieren te werken die een sensitieve aard hebben. Begrijp me niet verkeerd, Ik vind mensen uitermate leuke wezens en hou heel erg van sociale interactie. Maar ik kwam erachter dat de dieren mij rust brachten. Dieren oordelen niet, ze voelen en reageren.
Jezelf een doel stellen.
Ik denk dat het op dat moment onbewust gebeurde dat ik een besluit nam. Dat ik mezelf zonder woorden een doel stelde. En dat waren geen doelen m.b.t. succesvol zijn op werkgebied. Het waren doelen die gericht waren op persoonlijke ontwikkeling en levensgeluk. Waarbij ik overigens niet uitsluit dat dit me uiteindelijk ook iets oplevert op werkgebied. Het doel dat ik mezelf in stilte stelde was om op een plek te wonen waar plaats is voor het houden van dieren, waar ik de natuur in kan. Waar plek is voor twee paarden.
De realiteit.
Ten tijde van de opleiding die een jaar in beslag nam woonden wij in de stad met weliswaar een behoorlijke vrij liggende tuin, maar geen plek voor paarden. Iedere week vertrok ik op woensdagmiddag naar de manege, onze dochters zijn gepassioneerde beginnende amazones. Iedere week kwamen zij steeds enthousiaster en ik steeds meer voldaan en zen thuis. Dus……gingen we naar twee keer per week manegebezoek.
Ondertussen wandelde ik 3 keer per week langs het Twentekanaal, waarna ik langs het huis wandelde waarvan ik dacht dat het precies op de plek stond waar wij zouden moeten wonen.
Hoe het samen komt.
Eind 2018 kwam dat huis te koop. In eerste instantie werd het verkocht aan iemand anders. Ondertussen hadden wij al minstens 10 andere huizen bekeken, maar niets paste ons precies. De verkoop ging niet door en op 3 september 2019 werden wij de trotse eigenaar van ons droomhuis. Heel 2020 hebben wij besteed aan het verder bouwen aan ons woonpaleis. Corona, gaf ons tijd en focus.
Afgelopen augustus werden we de trotse bezitters van onze labrador pup, inmiddels alweer 6 maanden oud. Heerlijk om met haar het bos in te gaan en haar van alles te leren. Het is een blij ei, enthousiasten speels.
Afgelopen week, kochten wij ons eerste paardje. Nu nog even op de manege, maar vanaf eind februari in onze eigen stal aan huis en in onze eigen weide. En ondertussen op zoek naar ons tweede paard.
Geloven dat het kan.
Hoe mooi om van onze kinderen te horen dat zij geloven dat dromen uit kunnen komen als je ervoor gaat en aan werkt. Natuurlijk is het allemaal niet vanzelf gegaan, hebben we hard moeten werken, offers moeten brengen en keuzes moeten maken. Maar dat oneindige blije gevoel, als ik naar het gezicht van onze dochters kijk, als ik zie hoe gepassioneerd ze ermee bezig zijn,. Of de stilte die ik hoor en de natuur die ik ervaar bij de ochtendwandeling in de bossen en langs het kanaal. Het plezier dat ik beleef aan de hondentraining.
Geen enkele droom komt uit zonder risico’s.
Er waren echt wel eens momenten dat ik denk, waar zijn we aan begonnen. Er zijn heel wat risico’s afgewogen en langs gekomen. Maar wie teveel nadenkt over alles wat er mis zou kunnen gaan, gaat mogelijk nooit aan de slag. Negen van de tien “wat als” scenario’s gebeurt helemaal nooit. En natuurlijk moet je de risico’s afwegen, zodat ze je uitnodigen tot het vinden van oplossingen. En je realiseren dat je onderweg altijd nieuwe keuzes kunt maken.
Maar wil je echt je droom realiseren? Geloof erin en begin vandaag!
En wil je nog wat inspiratie over hoe je de kracht van je eigen gedachten hiervoor in kan zetten. Check dan mijn blog daarover.