Laatst had ik een gesprek met iemand over de levenslessen die je door zou willen geven aan je kinderen en kleinkinderen. Lessen die je zelf geleerd hebt en die je tot inzicht brachten. We liepen door het bos en we hoorden de vogels, een paar achteloze krekels en het gezoem van allerlei insecten. Een prima omgeving om dit onderwerp eens uit te diepen. Sterker nog, wanneer één van onze kinderen niet helemaal lekker in haar vel zit ga ik steevast even een ronde in het bos wandelen met het desbetreffende kind. En op wonderbaarlijke wijze komen we dan altijd weer terug met een beter gevoel.
Wat wil je doorgeven?
Terug naar de vraag welke levenslessen ik mee zou willen geven aan onze kinderen. Ik kwam al snel tot de conclusie dat de lessen die ik zelf geleerd heb en door zou willen geven niet exclusief voor onze kinderen zijn. Ik heb grote behoefte om mijn eigen ervaringen ook met anderen om mij heen te delen. Zoals ik het ook fijn vind dat zij hun eigen lessen met mij delen. Je kunt tenslotte veel leren van elkaars ervaringen en het geeft ook nog eens verbinding op een dieper niveau.
Gedeelde smart is halve smart.
Eigenlijk zou je iedere dag eens een moment met iemand op een bankje in het bos moeten gaan zitten om van elkaar te leren en je levenslessen te delen. Er zijn een aantal mensen om mij heen van wie ik zou willen leren. Er zijn ook mensen om mij heen die ik zou willen helpen met mijn eigen inzichten. Eén van de belangrijkste dingen die ik van anderen heb geleerd is dat je niet dood gaat van het feit dat iemand je niet aardig vindt. Ik was een zogenaamde pleaser, deed alles om het anderen naar de zin te maken en vergat daarbij wat ik zelf wilde en prettig vond. Had het gevoel dat ik altijd overal ja tegen moest zeggen en had daarbij geen of in ieder geval erg weinig grenzen. Het gevolg daarvan was dat ik totaal overvraagd was en niemand rekening hield met mij. Er was zelfs een moment dat ik het gevoel had dat ik uitsluitend gebeld werd als iemand mij ergens voor nodig had.
Wie heeft mij geleerd dat het anders kan?
Op een gegeven moment werd één van mijn beste vrienden ernstig ziek. Het mooie aan zo’n ziekte is dat je alleen nog maar gesprekken voert die er toe doen. Hij was op het punt gekomen dat hij niets meer te geef had en afhankelijk was geworden van de hulp van anderen. Dat heel veel mensen die hij ooit had geholpen geen contact meer opnamen. Dat slechts een klein clubje om hem heen er was, hielp waar ze konden en er waren totdat hij er niet meer zou zijn. Hij vertelde dat hij meer had willen genieten met die mensen en minder tijd had willen verspillen aan degene die hij nu niet meer zag. Of ik alsjeblieft niet door wilde gaan met iedereen op mijn karretje te houden tot ik er zelf af zou vallen.
Vandaag.
Ik denk dat het overbodig is om uit te leggen welke impact deze belofte heeft gehad op mijn leven. Als je weet dat deze jongen twintig jaar geleden overleed, zijn les mij nog steeds inspireert. Vandaag doe ik nog steeds veel voor anderen. Niet omdat het mij gevraagd wordt maar omdat ik die keuze maak. Ik zeg niet automatisch Ja maar bedenk eerst of ik er zelf ook blij van wordt. En nu nodig ik andere mensen uit om met mij op dat bankje te gaan zitten om deze en andere lessen door te geven. Dus bedenk:
“ Als je alles probeert te zijn voor iedereen, ben je niets voor niemand”.
Met wie zou jij graag op het bankje zitten? Wat zou je willen leren en wat zou je willen doorgeven?