Ik was met onze dochter aan het wandelen toen wij ineens op een veld met klavertjes stuitten. Binnen no time lagen we op onze knieën in het veld om te zoeken naar een klavertje vier. Toch wel bijzonder dat je in dat grote veld van misschien wel duizenden klavertjes op zoek bent naar dat ene afwijkende klavertje dat staat voor geluk omdat het afwijkt van de rest. Eigenlijk zijn we in dat veld op zoek naar de mislukking. De mislukking die geluk brengt.
Wat is geluk?
Vandaag zat ik op linkedin en facebook om te bepalen wat ik van mezelf nu eens zou laten zien. En om eerlijk te zijn weet ik het soms niet meer. Ik zie namelijk zoveel perfecte, gelukte, geslaagde en fantastische mensen, die allemaal iets fantastisch kunnen. En alles en iedereen lijkt op elkaar, zeker in de beroepsgroep waarin ik zit. We proberen allemaal uniek, een klavertje vier, te zijn. Maar we doen allemaal hetzelfde. We posten ons gek, maken vlogjes tot we erbij neer vallen, roepen heel hard welke fantastische prestaties we hebben neergezet, om zichtbaar te worden voor onze potentiële werkgevers, opdrachtgevers of klanten.
Als imperfectie geluk brengt.
Vraag ik me ondertussen af waar toch dat klavertje vier is, die ene die niet perfect is maar die je geluk brengt. Je hoeft niet perse perfect te zijn, alles te kunnen, de grootste opdrachtgevers te hebben of in de belangrijkste kringen rond te lopen om iemands klavertje vier te zijn. Degene die mij opvallen zijn degene die typefouten maken, zich verspreken, die vertellen wat hen nu net niet gelukt is. Wanneer iemand aan een talentenshow mee doet en eerst vertelt over hetgeen hem niet gelukt is in het leven, heeft het optreden ineens meer impact. Want je kunt pas een klavertje vier zijn wanneer je accepteert dat je geen klavertje drie bent. Maar een klavertje vier laat zich niet zo snel vinden.
Mislukking veroordelen.
Ik denk dat er meer zijn die het doen, maar ik doe het in ieder geval af en toe. Mezelf afstraffen, een mislukkeling vinden omdat ik vind dat ik iets niet goed heb gedaan. Zo nam ik laatst weer eens een aap op mijn schouder die eigenlijk niet van mij was. Kan ik als coach niet altijd op mijn handen zitten en zijn er momenten waarop ik niet in staat ben om de goede vragen te stellen. Erger nog, dan stel ik helemaal geen vragen. Dan geef ik adviezen, huil ik met iemand mee, deel ik mijn eigen ervaring, wil ik te graag iemands probleem oplossen, ben ik aan het sturen of weet ik het gewoon even niet. Maar om eerlijk te zijn vind ik het soms lastig om die mislukkingen in mezelf te delen met anderen. Want, ben ik dan wel een goede coach?
Wat dan wel?
Ik post geen opdrachten die ik volbracht heb, geen foto’s van trainingen die ik heb gegeven, heb grote moeite met te vertellen wat ik allemaal doe en voor wie. Het enige wat ik graag wil delen is inspiratie, licht, liefde en geluk. Ik probeer de momenten te delen die mij tot inzichten brachten, die mij een gevoel van zingeving gaven en die mij rijk gemaakt hebben. Ik voel me niet rijk door mee te kunnen komen in de grote “kijk mij eens” show om dat ik anders geen opdrachtgevers heb. Dat kan voor alle anderen anders zijn, maar voor mij geldt dat niet. Geld staat voor mij niet gelijk aan rijkdom en bewondering van anderen ook niet. Ik wil geen vermomd klavertje drie zijn, ik wil een klavertje vier zijn.
Hoe vind je ze?
Het een heel karwei om de mislukking te vinden tussen alle perfecte klavertjes drie. Dat kost tijd en inspanning. Gaat nooit vanzelf en ze bieden zich doorgaans niet aan op een presenteerblaadje. En omdat je er zo hard naar op zoek bent zie je ze soms over het hoofd. Omdat je zoveel tegelijk ziet dat hetzelfde is. Helaas zoeken we eerder naar perfectie dan naar de mislukking. Maar pas wanneer iemand zijn eigen mislukkingen ook kan accepteren en delen, wordt hij zichtbaar. Niet alleen aan de buitenkant maar volledig zichtbaar. Als mens, als geheel, als zichzelf.
Dat klavertje vier hebben we niet gevonden in dat veld. Ook niet lang naar gezocht. Want dat kleine gesprekje, over dat mislukte klavertje dat geluk brengt in dat veld, bracht ons direct tot het inzicht dat wij er niet naar hoefde te zoeken. Het geluk liep al de hele tijd met ons mee.