Wij mensen zijn in staat ons te ontwikkelen, althans als we de ontwikkelingspsychologie mogen geloven. En waarom zouden we niet aangezien er al eeuwen onderzoek naar gedaan wordt. Grote filosofen zoals Socrates en Plato filosofeerden al over hoe wij mensen ons ontwikkelen en na hen kwamen nog vele anderen. Het is dus een gegeven dat wij mensen in staat zijn ons te ontwikkelen toch?Ik ben coach geworden omdat ik heilig geloof in het feit dat de mens in staat is om zich te ontwikkelen. Ik wil daar graag mijn steentje aan bij dragen en coach individuen en teams met als doel de ontwikkeling te stimuleren. Overigens zijn dit allemaal volwassenen waarvan je zou mogen aannemen dat zijn zich al in enige mate ontwikkeld hebben toch?
Het geheime leven van 4 jarigen
Laatst keek ik naar een programma op televisie…..niet dat ik me daar zo vaak schuldig aan maak ,,,,maar toch….ik keek. Ik keek naar het geheime leven van 4 jarigen. Een programma waarin 4 jarigen losgelaten werden in een speelruimte en waarbij ontwikkelingspsychologen in een andere ruimte bekeken wat er zoal gebeurde tussen deze kinderen. Hoe zij op elkaar reageerde, welke taal zij tegen elkaar spraken en wie welke rol had in het geheel.
Echt…..ik rolde zowat van de bank. Ik zag allerlei gedrag dat ik vaak tegen kom in het gemiddelde team dat ik coach. Bepalen van de pikorde en positie. Wie ben ik, met wie moet ik vriendjes worden om te krijgen wat ik wil. Hoe zet ik anderen buiten spel. Lekker strategisch bezig die kleuters.
De grote leiders.
En dan kwamen er op social media en in het nieuws ook nog heel wat momenten voorbij waarin grote leiders, ja ik bedoel echt wereldleiders precies hetzelfde gedrag vertonen. De president van Amerika die hardhandig die van Montenegro opzij schuift om zijn positie in te nemen. De president van Frankrijk die de president van Amerika dan weer, met open armen, laat staan om eerst die van Duitsland te begroeten. Ieder bijeenkomst van grote wereldleiders heeft verdacht veel weg van het geheime leven van 4 jarigen.
En dan de terreurorganisaties die op een werkelijk treurige manier proberen de wereld hun wil op te leggen. Die zijn wat mij betreft niet verder gekomen dan de ontwikkeling van een 2 jarige. Peuterpuberteit in zijn ergste vorm. Misschien moeten we Nanny “Jo Frost” daar eens langs sturen om ze op de naughty spot te zetten.
In de war
Nee echt, als coach ben ik nu toch echt ff van mijn padje, want als zelfs grote wereldleiders zich gedragen als kleuters van een jaar of 4, waar moet het dan heen met onze ontwikkeling. Wat ben ik dan in godsnaam aan het doen, de wereld aan het redden?
Is de ontwikkeling van de mens een mythe? Een verhaal dat wij onszelf vertellen? Blijven we stiekem allemaal kleuters?
Of kunnen we concluderen dat de gemiddelde wereldleider wel eens een goede coach kan gebruiken. Iemand die hen laat nadenken zoals Socrates deed.
“ I can not teach anybody anything, I can only make them think”
~ Socrates~
Voor wie nu denkt dat ik het opgegeven heb?
Ik zou mezelf niet zijn als ik dat deed, het mooie is dat ik om weer geloof te hebben in de menselijke ontwikkeling ook niet ver hoef te kijken. Zijn er genoeg die mij inspireren, motiveren en bevestigen. En hoef ik maar naar mezelf te kijken om te weten dat er iedere dag momenten zijn waarop we leren en nadenken over wie we zijn en wat we willen en keuzes maken die daarbij passen. Iets wat 4 jarigen al heel goed lijken te kunnen.
Of we zouden het zo kunnen zien. De wereld is een grote speeltuin waar je naar hartenlust kunt spelen. Laten we daar dan wel een paar regels in stellen zoals wij dat thuis ook doen.
• We blijven van andermans spullen af,
• We ruimen onze eigen rommel op,
• We luisteren naar elkaar,
• We doen elkaar geen pijn.
Als we ons hieraan houden is de wereld gered volgens mij. Dat begrijpt zelfs een 4 jarige.